Miód Podstawową dawką miodu dla wszystkich jest jedna łyżka stołowa (20 gramów) dziennie. Pracownicy fizyczni, a zwłaszcza ci, którzy są narażeni na wdychanie różnych pyłów węglowych, krzemowych, mącznych, tytoniowych i innych, które grożą pylicą mogą spożywać dawkę podwyższoną. Robotnicy zagrożeni pylicą, którzy stale zażywają miód zapadają na pylicę średnio o 10 lat później niż inni. Górnikom pracującym w kopalniach uranu podaje się miód spadziowy, gdyż przeciwdziała on skutkom napromieniowania. Kuracja miodowa wpływa dodatnio na osoby przemęczone pracą umysłową, zestresowane, apatyczne. W psychiatrii stosowanie miodu powoduje u wszystkich leczonych pacjentów regenerację sił psychicznych. Miód zmniejsza trujące działanie używek takich jak herbata, kawa, tytoń czy alkohol. Zwiększone dawki miodu, od 40-100 gramów (2-5 łyżek stołowych) dziennie są zalecane osobom w starszym wieku, rekonwalescentom, zwłaszcza po leczeniu antybiotykami! Stosuje się leczenie serca kuracją miodową, gdyż miód jest bardzo dobrą odżywką dla serca. Leczenie miodem pomaga również bardzo przy schorzeniach wątroby. Miód powinien być stosowany we wszystkich chorobach infekcyjnych jak grypa, katar, przeziębienie, biegunka i podobne. Miód jest także dobrym lekiem na katary sienne. Jeśli będziemy podawać miód niemowlętom, będą się dzięki temu lepiej rozwijały. Błony przewodu pokarmowego niemowlęcia są jednak delikatne i miód zwykle musi być podawany w postaci płynnej. Niemowlętom i w ogóle dzieciom do lat czterech podajemy zwykle nie więcej niż 7 gramów (łyżeczka od herbaty) miodu dziennie. Dzieciom w wieku 4-16 lat podajemy leczniczo zwykle nie więcej niż 15-40 gramów (3/4 – 2 łyżek stołowych) miodu w zależności od rodzaju kuracji. Miód zawiera łatwo przyswajalne cukry proste, kwasy organiczne, minerały (sole wapnia, potasu i magnezu), enzymy, a także substancję hamujące rozwój drobnoustrojów, inhibinę. Dzięki tym składnikom miód, zwłaszcza miód spadziowy, ma właściwości lecznicze. Wspomaga leczenie bardzo wielu schorzeń: przyśpiesza gojenie się ran, oparzeń i odmrożeń, łagodzi zapalenia spojówek, reguluje pracę serca, rozszerza naczynia wieńcowe serca, obniża ciśnienie krwi polepsza krążenie. Zmniejsza napięcie nerwowe, polepsza sen i ogólne samopoczucie. Działa uspokajająco, poprawia nastrój. Leczy chrypkę, kaszel i katar. Poprawia przemianę materii, przyśpiesza gojenie wrzodów, pobudza perystaltykę, skraca czas trwania biegunek. Zmniejsza szkodliwe działanie używek – tytoniu, alkoholu, kawy, herbaty. W miodzie występuje 21 biopierwiastków takich jak wapń, żelazo, magnez, fosfor, potas, mangan i inne. Glukoza i fruktoza zawarte w miodzie to cukry proste, łatwo przyswajalne przez organizm i nietoksyczne jak sacharoza w zwykłym cukrze białym.
Miód nektarowy jest produkowany przez pszczoły z nektarów roślinnych, spadziowy z soków drzew przetworzonych przez mszyce lub czerwce. Miód trzeba chronić przed światłem i przechowywać w temperaturze do 20 stopni Celsjusza. Nie wolno go podgrzewać ponad temperaturę 41 stopnia Celsjusza. Miód wyprodukowany przez pszczołę miodną ulega krystalizacji.
Miód akacjowy – barwa jasnokremowa, delikatny w smaku, bardzo słodki, lubiany przez dzieci. Zawiera dużą ilość fruktozy dlatego powoli się krystalizuje. Stosowany jest w leczeniu nadkwasoty żołądka jak i zaburzeń przewodu pokarmowego, nerek i dróg moczowych.
Miód lipowy – posiada bardzo intensywny zapach kwiatów lipy, barwę herbacianą lub zielonkawo-jasnobursztynową, smak trochę pikantny, ostry. Zawiera olejki eteryczne, składniki o działaniu napotnym, przeciwgorączkowym. Działa uspokajająco, lekko nasennie i antyseptycznie. Tradycyjnie stosowany przy przeziębieniach, chorobach płuc i w stanach niepokoju. Stosuje się go też podczas leczenia przewlekłych przeziębień, grypy, kaszlu, bezsenności, schorzeniach ginekologicznych. Posiada dużą aktywność antybiotyczną, działa wykrztuśnie, likwiduje obrzęki. W celu wzmocnienia efektu leczniczego powinno się go przyjmować po rozpuszczeniu w ciepłym naparze z kwiatów lipy, owocu maliny lub z sokiem z cytryny albo z mlekiem, a przy kaszlu z naparem z kwiatów malwy. Z uwagi na dużą zawartość fruktozy może być z ograniczeniem stosowany przez chorych na cukrzycę niezależną od insuliny.
Miód koniczynowy – z koniczyny białej – barwa słomkowa o słodkim smaku, z koniczyny czerwonej – kolor łososiowy, lekko kwaśny. Charakteryzuje się słabym zapachem kwiatów koniczyny. W miodzie tym jest dużo glikozydów, alkaloidów, kurmaryny, witamin i barwników. Działa uspakajająco, stosowany jest w wyczerpaniu nerwowym i anemii. Miód koniczynowy skutecznie jest stosowany w profilaktyce ginekologicznej (w postaci tamponów). Leczy stany zapalne pochwy, erozje, mięśniaki.
Miód malinowy – barwy złocistomalinowej, jasnożółtawej, o zapachu malin i lekko kwaśnym smaku. Po skrystalizowaniu żółto kremowy, prawie biały o konsystencji drobnokrystalicznej, niemal smalcowatej. Jest bardzo lubiany przez dzieci. Zawiera dużo kwasów organicznych w tym salicylowy, garbniki, witaminy, dużo pektyn i witamin oraz sporo mikroelementów. Wykazuje działanie napotne, przeciwgorączkowe i antyseptyczne. Pomaga podczas grypy, niezastąpiony w stanach zapalnych jamy ustnej i infekcji płuc. Działa napotnie, podawany jest również w niedokrwistości i miażdżycy oraz w stanach nieżytu żołądka. Jest doskonałym produktem odżywczym dla dzieci i dorosłych.
Miód faceliowy – jest jasnożółtawy, delikatnie pachnący, o przyjemnym, lekko kwaskowym smaku. Po skrystalizowaniu miód uzyskuje jasnokremowy lub nawet biały odcień. Stanowi dużą rzadkość, bowiem ta roślina jest bardzo rzadko uprawiana. Miód pomaga przy przeziębieniach, chorobach jelit i w nieżytach żołądka.
Miód bławatkowy – barwa złocistożółta, zapach bławatka, miód o ostrym, charakterystycznym smaku.
Miód rzepakowy – w stanie płynnym kolor słomkowy, o zapachu kwitnącego rzepaku, raczej nieprzyjemny, z czasem woń się osłabia. Krystalizuje się szybko, w ciągu kilku dni po odbiorze. Po skrystalizowaniu jest biały lub kremowy o konsystencji drobnoziarnistej, mazistej. W smaku bardzo słodki. Miód o największej ilości glukozy i aminokwasów.
Miód wielokwiatowy – najczęściej dostępny o łagodnym smaku. Polecany jest przy alergiach i katarze siennym. Miód wielokwiatowy jest zazwyczaj bardzo aromatyczny. W smaku jest zróżnicowany. Miód z nektaru roślin wiosennych ma delikatny zapach i łagodny słodki smak. Natomiast miód z nektaru kwiatów letnich odznacza się często korzennym smakiem i zapachem. Po skrystalizowaniu miód zmienia zabarwienie na białe aż do jasnobrązowego. Krystalizacja może być drobno, średnio lub gruboziarnista. Pod względem składu chemicznego miód wielokwiatowy charakteryzuje się dużą różnorodnością. Miody wiosenne zawierają szczególnie dużo cukrów prostych: glukozy i fruktozy. Ponadto miody pochodzące z pełni lata i jesienne są bogatsze w enzymy, biopierwiastki i związki o działaniu przeciw drobnoustrojowym oraz zawierają dużo krzemu. Wzmacnia organizm poprawiając jego odporność, dodaje energii. Jest stosowany w leczeniu przeziębień, alergii, chorób serca, anemii, reguluje pracę jelit, jest dobrym antyseptykiem. Miód wielokwiatowy stosowany jest w żywieniu, profilaktyce i lecznictwie. Zastosowanie znajduje w chorobach alergicznych dróg oddechowych jak astma oskrzelowa alergenna lub katar sienny. Pochodzący z wiosennego zbioru miód wykorzystywany jest szeroko jako środek leczniczy i zapobiegawczy w chorobach serca i naczyń krwionosnych oraz wątroby, woreczka żółciowego i innych. Miód letni znajduje zastosowanie w zapobieganiu i leczeniu grypy, przeziębienia oraz chorobach dolnych dróg oddechowych. Miody wielokwiatowe po pewnym czasie ulegają krystalizacji tzn. ze stanu ciekłego (patoki) przechodzą w stan stały (krupiec), zmieniając barwę na jaśniejszą. Jest to naturalny proces fizyczny nie mający żadnego wpływu na wartość miodu. Podgrzewając go np. w wodzie do temp. max 45 ° C doprowadzamy bez szkody do stanu płynnego. Miód wielokwiatowy jest najczęściej spożywaną odmianą. Ze względu na duże walory odżywcze i smakowe zaleca się codzienne spożywanie przez dorosłych i dzieci, a zwłaszcza w stanach wyczerpania fizycznego i psychicznego organizmu.Miód wielokwiatowy – to duża grupa miodów, których smak, barwa i walory zdrowotne uzależnione są od gatunków roślin oblatywanych przez pszczoły, zróżnicowania rejonów stacjonowana pasiek czy terminów pozyskiwania. Można tu wymienić miody wielokwiatowe wiosenne o jasnych barwach i delikatnych smakach, miody z środka lata zawierające nektar lipy, facelii, gorczycy czy późniejsze z gryką czy słonecznikiem. Szczególnym przykładem takiego miodu z naszej pasieki jest miód wielokwiatowy łąkowy i lipowo- bławatkowy. Miody wielokwiatowe najczęściej poleca się w przypadku alergii pyłkowych- żucie plastra z miodem wielokwiatowym pozwala chorym na uodpornienie się na poszczególne pyłki-alergeny.
Miód spadziowy jest gęstszy od miodu nektarowego, o różnym zabarwieniu, przeważnie ciemnobrunatnym, brunatno-zielonkawym lub prawie czarnym, o smaku mało słodkim, łagodnym lekko żywicznym, nieco gorzkawym, o słabym lekko korzennym lub żywicznym aromacie. Krystalizuje wolno, w grudkach, drobno lub średnioziarniście. Jest miodem bardzo cenionym leczącym z wielu schorzeń.
Miód spadziowy z drzew iglastych – zazwyczaj szarozielony, o zapachu korzennym i delikatnym smaku, mało słodki. Występuje w nim cukier spadziowy – melicytoza, oraz dużo detoksyn, związków azotowych i mikroelementów. Działa przeciwzapalnie, wykrztuśnie i antyseptycznie. Stosowany przy obniżonej odporności organizmu, schorzeniach płuc, stawów i układu nerwowego. Przeciwdziała promieniowaniu jonizującemu. Polecany dla dzieci.
Miód spadziowy z drzew liściastych – głównie lipy, klonu, jawora. Kolor od zielonkawozłocistego do szarozielonego i jest cierpki w smaku. Ma właściwości moczopędne, żółciopędne oraz przeciwzapalne i dezynfekujące, pomocny przy leczeniu chorób górnych dróg oddechowych i w leczeniu z chorób krążenia (miażdżycy).
Miód nektarowo – spadziowy – produkt pszczół zbierających jednocześnie i nektar i spadź. Posiada konsystencje o brunatno-zielonym kolorze, różnym smaku, przeważnie korzennym, mało słodki o dużej aktywności antybiotycznej.
Miód gryczany – koloru bursztynowego lub brązowego, o silnym zapachu kwiatów gryki i ostrym, lekko piekącym smaku. Zawiera dużo magnezu i witamin. Jest najlepszym antyseptykiem. Skuteczny w leczeniu chorób skóry: przewlekłe owrzodzenia, gnojące się rany, czyraki (stosowany jest do wewnątrz, jak i na zewnątrz w postaci kompresów). Zawartość magnezu pomaga przy kuracji nowotworowej oraz leczy z chorób układu krążenia. Najlepszy w profilaktyce przeciwmiażdżycowej. Miód należy spożywać przy zapaleniu opłucnej i leczeniu jaskry. Przede wszystkim zawiera rutynę czyli substancję, która wzmacnia i oczyszcza naczynia krwionośne (likwiduje płytki miażdżycowe w krwi). Właśnie dlatego poleca się go w szczególności osobom w podeszłym wieku, cierpiącym na problemu związane z układem krążenia np. miażdżycę. Cukry proste zawarte w miodzie gryczanym wchłaniają się prosto do krwioobiegu, omijając przy tym wątrobę. Dzięki szybkiemu wchłanianiu mogą w krótkim czasie odbudować mięsień sercowy. Wspomniana wcześniej rutyna hamuje rozkład witaminy C, a dodatkowo znacząco przyspiesza gojenie się ran wewnętrznych i zewnętrznych w związku z tym zaleca się jedzenie go przy złamaniach. W związku z dużą zawartością magnezu miód gryczany koi zszargane nerwy oraz reguluje pracę serca.
Miód wrzosowy – Król Miodów, koloru brunatnego, o galaretowatej konsystencji i silnym zapachu kwiatów wrzosu i ostrym, gorzkawym smaku. Jest najtrudniejszym do uzyskania. Enzymatyczny, posiadający wysokie właściwości bakteriobójcze, dość szybko się krystalizuje, a po krystalizacji przybiera barwę pomarańczową lub ciemnobrunatnej i konsystencji drobnoziarnistej. Zawiera arbustynę, dużo soli mineralnych, kwasy organiczne i garbniki. Jest dobry na zapalenia dróg moczowych, kamicę nerkową oraz zapalenie jelit. Pomaga w leczeniu chorób układu płciowego, łagodzi bóle reumatyczne.
Miód gorczycowy – wyprowadza z organizmu substancje trujące, szlaki, stymuluje pracę nerek.
Miód słonecznikowy – normalizuje w organizmie wszystkie przemiany materii.
Miód z mniszka lekarskiego – miód wiosenny o delikatnym smaku. Zalecany przy chorobach wątroby, dróg żółciowych, leczy z chorób żołądka, poprawia trawienie, polepsza przemianę materii.
Miód rzepakowy – pomocny w leczeniu dróg żółciowych, pomocny w leczeniu chorób wątroby i nerek.
Miód leśny – skupia w sobie działanie ziół z nektaru z których powstaje (różne smaki w zależności od terminu zbiorów). Połączone „siły” mniszka lekarskiego, maliny, kruszyny, szałwii lekarskiej, dziurawca i rumianku powodują, że miód leśny, jest prawdziwym panaceum na wielorakie dolegliwości a smakuje wybornie. Skutecznie leczy z chorób górnych dróg oddechowych i przeziębień. Poprawia przemianę materii.